مجله اینترنتی استاربینو

بیوگرافی حمیده عباسعلی به همراه داستان زندگی شخصی و عکس های اینستاگرامی

از سال ها قبل هم به همه دوستانش گفته بود که حتم دارد تا زمانی که حمیده عباسعلی در کاراته حضور دارد، این رشته المپیکی می شود.

زندگینامه حمیده عباسعلی

زندگی شخصی

این چیزی بود که همیشه به آن فکر می کرد؛ المپیک. وقتی هم که اولین مدال تاریخ کاراته بانوان ایران را گرفت، باز هم می دانست که حالا باید به المپیک فکر کند؛ به میدانی که وقتی مدالش را بگیری آن وقت انگار کارنامه ات کامل شده.حمیده عباسعلی

حمیده عباسعلی در سال ۲۰۱۴ در آلمان به مدال نقره جهان رسید او در سال ۲۰۱۶ هم باز روی سکو رفت. دو مداله شد اما این او را آن چنان که باید و شاید خوشحال نکرد چون میل به پیشرفت و خواهندگی در او خیلی زیاد است. دو ست داشت نقره دو سال قبلش را تبدیل به طلا کند اما این اتفاق رخ نداد و بر سکوی سومی دنیا قرار گرفت. حال از اینکه بی مدال از جهانی برنگشته خوشحال است اما راضی نیست. چون برای او هیچ نقطه پایانی وجود ندارد.

او همچنان می خواهد در اوج باشد و برای در او ج ماندن تمرینات بسیار سختی را هم پشت سر می گذارد. او بعد از پشت سر گذاشتن یک ماه استراحت برای فاصله گرفتن از همه سختی هایی که در یک سال اخیر پشت سر گذاشته، دوباره برای شرکت در مسابقات پیش رو استارت زده است. حالا هدفش تکرار مدال طلای بازی های آسیایی ۲۰۱ اینچئون، کسب مدال طلای جهانی ۲۰۱۸ و همچنین حضور و درخشش در المپیک ۲۰۲۰ توکیو است. قول مدال نمی دهد؛ در ذهنش هدف سازی کرده و می خواهد پله پله به چیزهایی که می خواهد برسد. گفت و گوی ما با این کاراته کای جسور و پرانگیزه را می خوانید.

بخش هایی از مصاحبه

یک چیزی همیشه در مصاحبه های شما نظر من را به خود جلب کرده و آن هم میلی است که همیشه برای پیشرفت دارید و این خیلی ارزشمند است. اینکه هیچ وقت اشباع نشوید و هر روز بخواهید رو به جلو حرکت کنید.

من همیشه برای بهتر شدن انگیزه زیادی دارم. دوست ندارم درجا بزنم و در یک حالت بمانم. برای خودم نیز هیچ حد و مرزی در رابطه با نهایت کارم قائل نیستم.

این در حالی است که وقتی حرفه ای ورزش می کنی همیشه موانعی وجود دارند که مانع کارت می شوند اما شما همیشه سعی کردید که از حواشی فاصله گرفته و این موانع را خودتان برطرف کنید.

برای اینکه بخواهی کار را رها کنی و از ادامه دادنش خسته شوی، همیشه بهانه وجود دارد اما من باختن و مغلوب شدن برابر مشکلات و موانع را اصلا دوست ندارم و نمی خواهم مقابل سختی ها کم بیاورم. اتفاقا همیشه این سختی ها برایم انگیزه ای می شود که بیشتر تلاش کنم، بهتر باشم تا مغلوب نباشم. بعد وقتی به گذشته نگاه می کنم و می بینم که از پس مشکلاتم برآمده ام، این به من دنیایی از انرژی می دهد و برایم خیلی لذت بخش است. البته نه اینکه هیچ وقت پیش نیاید که ناامید شوم، شعار نمی دهم، بالاخره در ورزش حرفه ای فراز و نشیب زیاد و جود دارد اما معتقدم وقتی این مسیر را انتخاب کرده ام باید همه سختی های ش را هم به جان بخرم و تنها به روزهای خوشش دلخوش نباشم.

رسیدن به چنین دیدگاهی اصولا خودش یک گام بزرگ در راه موفقیت است.

چون دقیقا می دانم که چه چیزی می خواهم و برای رسیدن به چه هدفی تلاش می کنم. وقتی آدم راهش را بداند، همه سختی ها را هم پشت سر می گذارد و این موانع او را از پای در نمی آورد چون می داند در مسیر رسیدن به هدف، باید سختی های زیادی را پشت سر بگذارد.

همین است که در اولین میدان جهانی که بانوان ایرانی اجازه پیدا کردند در آن حضور پیدا کنند، موفق به کسب مدال شدید. در حالی که همان روزها خیلی ها می گفتند از بانوان توقع کسب مدال نیست چون قبلا تجربه حضور در مسابقات جهانی را نداشته اند.

دقیقا همین طور است. آن روزها به ما همین را می گفتند. اتفاقا با شرایط بسیار سختی هم به مسابقات اعزام شدیم. یک روز می گفتند تیم نمی رودو فردا می گفتند تیم به آلمان می رود. مشکلات مربوط به ویزا گریبانگیر تیم شده بود اما من به این فکر می کردم که شاید دیگر نتوانم شانس حضور در مسابقات جهانی را پیدا کنم.

به خودم می گفتم مگر چند بار می توانی ملی پوش شوی، مگر چند بار ممکن است به جهانی بروی؛ این طور فکر می کردم که شاید این برای اولین بار و آخرین بار باشد که به جهانی می روم و این طور بود که خودم را از نظر روحی جمع کردم. از نظر جسمی به خاطر تمریناتی که انجام داده بودم، آمادگی خوبی داشتم. همیشه با خوب تمرین کردن، به آمادگی لازم می رسی اما تنها تمرین و آمادگی جسمانی نیست که ضامن موفقیت است، بلکه باید از نظر روحی هم شرایط خوبی داشت. باید از نظر روانی آمادگی حضور در میدان بزرگ را داشته باشی و بدانی که چه چیزی می خواهی.

اتفاقا همیشه هم این طور نیست که ورزشکار در آستانه مسابقات در بهترین شرایط روحی خود قرار داشته باشد. ورزشکار حرفه ای هم از دیگر آدم ها مستثنی نیست و ممکن است مسائلی باشد که روحش را درگیر خود کرده باشد.

شاید بقیه این طور فکر کنند که ما وقتی تمرین را برای شرکت در مسابقه ای آغاز می کنیم، حتما در شرایط ایده آل هستیم و هیچ کم و کسری وجود ندارد و همه اتفاقاتی که پیرامون ما رخ می دهد حتما خوب و در جهت مسیری است که می خواهیم طی کنیم اما واقعا این طور نیست. همیشه وقتی در مسیر ورزش قهرمانی هستی، مشکلاتی پیش رویت هستند.

اینکه آدم هایی وجود دارند که دوست ندارند تو نتیجه بگیری و پیشرفت کنی. در عین حال حریفان ما هم سخت تلاش می کنند. گرچه هر کسی که ملی پوش می شود به دنبال کسب مدال و افتخارآفرینی است اما گاهی این تلاش به کسب موفقیت منتج نمی شود و این بیش از هر چیزی خودِ ورزشکار را اذیت می کند.

فکرش را بکنید برای رسیدن به مدال، از همه چیز خود زده ایم. میهمانی رفتن تعطیل

می شود، کمتر فرصت می کنیم در کنار خانواده و دوستان باشیم، باید دائم زیر فشار

سنگین تمرینات و اردوها باشیم. اگر یک روز روی تمرین تمرکز نداشته باشی، همان

یک روز هم آسیب می بینی. البته منتی هم بر کسی نیست، ما خودمان این راه

را انتخاب کرده ایم اما حرفم این است که ما همیشه در بهترین شرایط خود به مسابقات

اعزام نمی شویم، همیشه موانع و سختی ها و مشکلاتی هست که باید با آنها بجنگیم.

فقط دوست داریم که بیشتر ما را درک کنند، همین.

جایگاهی که اکنون در کاراته بانوان دارید، راضی تان می کند؟

دوست دارم باز هم ارتقا داشته باشم و پیشرفت کنم. مدال جهانی برایم خیلی

ارزشمند است که باز هم به دنبالش هستم. دوست دارم دوباره مدال طلای بازی

های آسیای ام را تکرار کنم. چهار سال است که قهرمان آسیا هستم و دو مدال

جهانی دارم، اما دوست دارم رنگ مدال های جهانی ام بهتر شود، هیچ وقت قول

مدال نداده ام، اکنون هم قول نمی دهم اما دوست دارم بهترین مدال را بگیرم.

در اینستاگرام هم نسبتا فعال هستید.

خیلی اوقات از پیام هایی که مردم می گذارند انگیزه ای مضاعف می گیرم.

کامنت های خیلی از آنها برایم واقعا دلگرم کننده و انرژی بخش است. من

دوست دارم کسی باشم که مردم کشورم به من افتخار کنند و در عین

حال از کاری که انجامش می دهم، لذت ببرم. البته گاهی هم به شکلی

مورد قضاوت عده ای قرار می گیری که خب بهتر است سکوت کنی. من

ترجیح می دهم این جور وقت ها هم سکوت کنم و کارم را ادامه دهم.

باید بیشتر تلاش کرد اما انتقاد همیشه هست.

حالا که بعد از استراحت دوباره استارت زده اید برنامه تان چیست؟

ذهنم خیلی خسته بود و به این استراحت احتیاج داشتم، گرچه دیگر این

اواخر از خستگی در کردن و تمرین نکردن هم خسته شده بودم (با خنده).

حالا هم پله پله به آینده فکر می کنم. تمرینم را شروع کرده ام و خیلی

برایم اهمیت دارد که در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ بتوانم مدال طلای قبلی ام را تکرار کنم.

و هدف بلند مدت هم حتما المپیک است؟

معمولا همه آدم ها برای خود هدف بلندمدتی را در نظر می گیرند که هدف

من هم المپیک است. همیشه جزو آرزوهایم بود که کاراته زمانی که من هم

در آن حضور دارم، المپیکی شود و هر وقت در این رابطه حرفی به میان می

آمد به همه می گفتم که مطمئنم که تا وقتی من هستم کاراته به المپیک

می رود. وقتی این اتفاق افتاد خیلی خوشحال شدم. حالا اول باید بتوانم

سهمیه بگیرم و بعد در این میدان حضور داشته باشم. البته قبل از فکر کردن

به المپیک، ما یک جهانی و یک بازی های آسیایی پیش رو داریم که باز هم

سعی می کنم خوب تمرین کنم و در راه رسیدن به هدفم بهترین عملکرد را داشته باشم.

عکس های اینستاگرامی بیوگرافی حمیده عباسعلی