بیوگرافی علوان الشویع
بیوگرافی علوان الشویع همراه با جزئیات و حاشیه ها و عکس ها و تصاویر اینستاگرام
علوان الشویع خوانندهٔ اهل اهواز و مبدع سبک آواز عربی علوانیه است که به نام او معروف شد.
زندگینامه علوان الشویع
سبک علوانیه از مرزهای خوزستان و ایران فراتر رفت و در عراق، بحرین و کویت نیز رواج یافت. هم اکنون هنرمندان و ترانه سرایان این کشورها این سبک را با نام «علوان اهوازی» میشناسند. علوان در این سبک، با نواختن ساز «رباب» که ساز سنتی خوزستان و جنوب عراق است، اشعاری از شاعران نامدار گذشته و حال را میخواند و همزمان با اجرا و ادای اشعار نام شاعر را ذکر میکرد.
آغاز کار هنری
علوان در ابتدا با استفاده از یک گالن خالی روغن و چند تار موی اسب، ساز ربابه را بازسازی میکند و آوازهای حزن انگیز خود را با موسیقی همراه میکند.
حاشیه ها
کودکی علوان الشویع
علوان در یکی از روستاهای عرب نشین خوزستان به دنیا آمد. در دوران نوجوانی سخت علاقهمند به نوای حزن انگیز میشود.
نقل مکان علوان الشویع
او در دوران بزرگسالی به همراه همسر و شهلا دخترش به یکی از روستاهای نزدیک اهواز نقل مکان میکند.
اشعار ترانه های علوان الشویع
علوان بیشتر در آوازهای خود بیشتر از اشعار حماسی و اخلاقی استفاده میکرد. او همچنین در آوازهایش مردم را به شجاعت، کرم، صبر، گذشت، صله رحم، پیکار با ظالم و یاری مظلوم دعوت میکرد. علوان لحنی را خواند که در آن از تمام لحنهای منطقه خوزستان استفاده شده است. او شروع به خواندن اشعار شاعران قبل از خود کرد. در این لحن هم حالت موسیقی به کار برده میشود و هم یادی از شاعران گذشته میشود.
سبک علوانیه علوان الشویع
این نوع آواز بعد از مدتی، مورد استقبال عامه مردم و سایر هنرمندان قرار گرفت و به نام سراینده آن (علوان)، علوانیه نامگذاری شد. در ادبیات علوانیه، به نام شاعر یا گویندهٔ کلام، و زمانی که خواننده و نوازنده یکی است نیز اشاره میشود. امروزه علوانیه به آوازی توام با آهنگ آرام و غمگین اطلاق میشود که تنها با ساز موسیقی ربابه نواخته میشود. این سبک از هنرهای عامه مردم عرب ایران به حساب میآید. گفته میشود حسان اگزار چنانی زاده یکی از بزرگترین نوازندگان رباب بود که در زنده نگه داشتن لحن علوانی نقش مهمی داشت. البته حسان اگزار بر این باور بود که این لحن متعلق به علوان نبود بلکه متعلق به قومی به نام عموریها در خوزستان بود و علوان این لحن را زنده نگه داشت.
رواج علوانیه علوان الشویع
در دوره شیخ خزعل موسیقی عربی خوزستان رونق و رواج فراوان یافت. خزعل افزون بر نوازندگان عرب محلی از گروههای موسیقی کشورهای عربی نظیر عراق، لبنان و مصر دعوت میکرد تا در کاخهای وی برنامه اجرا کنند. در دوره پهلوی موسیقی عربی دچار رکود شد. در دهه چهل شمسی «علوان ابوشهلا» در اهواز پدیدار شد که ردیفها و دستگاههای آوازی و انواع شعر مردم عرب خوزستان را میشناخت.
شباهت علوانیه علوان الشویع
«علوانیه» با سبک آوازی «امیری» در مازندران مشابهت دارد. سبک علوانیه از مرزهای خوزستان و ایران فراتر رفت و در عراق و بحرین و کویت نیز رواج یافت. هم اکنون هنرمندان و ترانهسرایان این کشورها این سبک را با نام «علوان اهوازی» میشناسند. سبک آوازی علوانیه در بخش موسیقی «ریفی» قرار میگیرد.
دنبال کنندگان سبک علوانیه
اکنون نیز در خوزستان، آوازخوانان بسیاری، سبک و شیوه علوان را دنبال میکنند. «حسان الگزار» در بخش «شاوور» شهرستان شوش دانیال یکی از افرادی بود که با این سبک ترانه سرایی میکرد. گروههای موسیقی «الخشابه» نیز به ترویج آن در برابر موسیقی مبتذل کمک کردند.
نوع سبک علوانیه علوان الشویع
علوانیه موسیقی و آواز بسیار غمناک عربی محلی است که به نام مبدع آن علوان، «علوانیه» نامیده میشود. در «عتاب» نیز نوعی غم و اندوه احساس میشود ولی «ابوطلگه» یا «بسته» که هم به شکل فردی و اغلب به شکل جمعی خوانده میشود با شادی و گاه با رقص یا «طلگت اصبع» همراه است. ابزارهای موسیقی محلی عربی عبارتند از: مطبگ، ماصول، النای، العذابه، الطبله، الدف، الزنجاری، سچابیق، رباب، سنتور و دَمام.
دیدگاه شما