بیوگرافی علینقی وزیری

5 سال پیش
عکس اینستاگرام علینقی وزیری
5/5 - (2 امتیاز)

بیوگرافی علینقی وزیری همراه با جزئیات و حاشیه ها و عکس ها و تصاویر اینستاگرام

علینقی وزیری (۹ مهر ۱۲۶۵، تهران – ۱۸ شهریور ۱۳۵۸، تهران) مشهور به کلنل وزیری، موسیقی‌دان ایرانی و از پیشگامان آهنگسازی برای اجرای ارکستری موسیقی ایرانی بود.

زندگینامه علینقی وزیری

بیوگرافی علینقی وزیری

وی به جهت تأثیرات عمده‌ای که بر موسیقی سنتی ایران گذاشت، از جمله ایجاد روشی برای نت‌نویسی و شیوهٔ تدوین ردیف شهرت دارد.

آغاز کار هنری

وزیری زمانی که چهارده ساله بوده به همراه پدرش (که به ریاست قشون استرآباد منصوب شده بود) به استرآباد (گرگان) رفت و از شیپورچی‌های آن قشون نواختن شیپور را فراگرفت. در پانزده سالگی او نزد دایی‌اش حسین‌علی‌خان فراگیری تار را شروع کرد.

حاشیه ها

خانواده علینقی وزیری
علی‌نقی‌خان وزیری در سال ۱۳۰۵ هجری قمری (معادل ۱۲۶۵ یا ۱۲۶۶ هجری شمسی) در تهران به دنیا آمد. پدرش موسی‌خان وزیری معروف به موسی‌خان میرپنج، سرتیپ قزاق‌خانه بود و مادرش بی‌بی‌خانم وزیری (با نام اصلی بی‌بی‌خانم استرآبادی) مؤسس «مدرسهٔ نسوان» (اولین دبستان دخترانه در تهران) بود. خانوادهٔ مادر وزیری اهل بندر گز بودند. وزیری چهار برادر با نام‌های حسنعلی، علی‌اصغر، علیرضا و فتحعلی، و سه خواهر با نام‌های مولود، خدیجه، و مریم داشت (که این کوچکترین خواهرش، بعدها همسر غلامحسین بنان شد).

نوجوانی علینقی وزیری
وزیری زمانی که چهارده ساله بوده به همراه پدرش (که به ریاست قشون استرآباد منصوب شده بود) به استرآباد (گرگان) رفت و از شیپورچی‌های آن قشون نواختن شیپور را فراگرفت. همین رویداد زمینهٔ آن شد که در چهارده‌سالگی و زودتر از سن معمول، به ارتش وارد شود. وقتی وزیری به تهران بازگشت ژنرال لیاخوف که رئیس قزاق‌خانه بود به وی پیشنهاد داد که شیپورچی قشون او بشود، اما وزیری که سودای افسر شدن داشت، به کمک پدرش وارد مدرسهٔ نظام شد.

ورود به ارتش علینقی وزیری
وزیری در تهران به دنیا آمد و به واسطهٔ پدرش در نوجوانی وارد ارتش شد و از همین طریق با موسیقی نظامی آشنا شد. اگر چه در باقی عمرش وزیری مدت‌ها در مناسب مختلف نظامی کار کرد و حتی به درجهٔ کلنلی هم رسید، اما علاقهٔ او به موسیقی نهایتاً بر علاقه‌اش به امور نظامی چیره شد و بیشتر عمرش را صرف موسیقی کرد. او که از دانش‌آموختگان مدرسه سن لویی در تهران بود، در حوالی سی‌سالگی به اروپا رفت و در آلمان و فرانسه آموزش موسیقی به روش غربی دید. پس از بازگشت به ایران، وزیری مدرسه‌ای برای آموزش موسیقی به روش غربی بنا کرد و نت‌نویسی را در موسیقی سنتی ایران ترویج کرد.

تمرکز روی موسیقی علینقی وزیری
وزیری تا بیست‌سالگی در ارتش بود اما در این سن و زمانی که در سفری از شیراز به تهران بود، در میانهٔ راه خبر به‌توپ‌بستن مجلس را شنید لذا به اصفهان رفت و در سال‌های پس از آن مدتی از فعالیت ارتشی به دور ماند و روی موسیقی تمرکز کرد.

آثار باقی مانده علینقی وزیری
از وزیری چند قطعهٔ ضبط شده (روی صفحه) باقی مانده‌است. به جز خلق آثار موسیقی و سرودهای متعدد، وی چندین تئاتر نیز نوشت و روی صحنه برد. او همچنین باشگاهی به نام کلوپ موزیکال برای فعالیت‌های هنری (موسیقی و نمایش) با ایجاد کرد. وزیری به عنوان اولین کسی که اعتدال مساوی را در موسیقی سنتی ایرانی ترویج کرد شناخته می‌شود؛ وی همچنین دو علامت عرضی برای نمایش ربع پرده در موسیقی ایرانی ابداع کرد.

آشنایی با موسیقی غربی علینقی وزیری
پس از بازگشت از سفرش، وزیری نزد «یاورآقاخان» رفت تا از او نت‌نویسی موسیقی فرا بگیرد. همچنین او از حسین هنگ‌آفرین ساز ویولن و نت‌نویسی موسیقی غربی را فراگرفت. در این مدت وزیری پیشرفت چشمگیری داشت و به سازهای کمانچه، سنتور و ماندولین نیز مسلط شد. سپس به واسطهٔ یکی از دوستانش (محمد حجازی که ویولن می‌نواخت) نزد کشیشی فرانسوی به نام «پِر ژِفرُوا» که از معلمان مدرسه سن لویی تهران بود به تعلیم تئوری موسیقی و هارمونی پرداخت.

نواختن پیانو علینقی وزیری
پس از آن که این کشیش از ایران رفت نیز وزیری مدتی نزد «سلیمان‌خان ارمنی» (که خود از شاگردان سابق آلفرد لومر بود) به تکمیل آموخته‌های خود پرداخت و به اسرار او نواختن پیانو را فراگرفت تا مفاهیمی نظیر هارمونی، آکورد و مدولاسیون را درک کند.

مأموریت علینقی وزیری
در سال ۱۲۸۸ وزیری از سوی ارتش برای مأموریتی به کرج فرستاده شد. او که در خانواده‌ای مشروطه‌خواه بزرگ شده‌بود در این زمان اندیشه‌هایی انقلابی پیدا کرده بود که نهایتاً منجر به درگیری او با فرماندهٔ روس قشون کرج شد، و پس از آن برای فرار از محاکمه مدتی زندگی پنهانی در پیش گرفت. در این مدت او با آزادی‌خواهان آن دوران همکاری می‌کرد و برایشان اسلحه و فشنگ جمع‌آوری می‌کرد. سپس به همراه آنان و مشروطه‌خواهان به مبارزه با قزاق‌ها پرداخت.

بازگشت به ارتش علینقی وزیری
پس از دورهٔ استبداد صغیر، وزیری دوباره به ارتش بازگشت و در سال ۱۲۸۸ به او درجهٔ کلنل (سرهنگ) اعطا شد و کنترل استرآباد، سمنان و دامغان به وی سپرده شد. اما وقتی در سال ۱۲۸۹ قوام السلطنه به وزارت جنگ منصوب شد و دستور داد که تمام افسران نظامی خلع درجه شوند و برای کسب مجدد درجه مجبور به قبولی در امتحانات نظامی باشند، وزیری در این امتحانات مردود شد و نتوانست درجهٔ کلنلی را دوباره به دست یابد و با تنزلِ سه درجه، به درجهٔ سلطانی (سروانی) رسید و به معاونت یکی از فوج‌های سواره‌نظام تهران رسید. با این حال او نزد دوستانش به «کلنل وزیری» مشهور باقی ماند.

دوری از ارتش علینقی وزیری
وزیری تا سال ۱۲۹۰ در ارتش باقی ماند و در این مدت در عملیاتی برای مقابله با لشگرکشی سالارالدوله به سمت تهران نیز نقش داشت. ولی در سال ۱۲۹۰ پیرو ماجرای اخراج مورگان شوستر از ایران، از شرایط کشور دل‌زده شد و برای مدتی طولانی فعالیت در ارتش را کنار گذاشت و به کارهای علمی و هنری مشغول شد.

نگارش کتاب دستور تار و ردیف میرزاعبدالله علینقی وزیری
در حد فاصل سال ۱۲۹۰ که وزیری از ارتش کناره‌گیری کرد تا سال ۱۲۹۷ که به اروپا رفت، یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های او نگارش چند کتاب موسیقی بود. او یک شیوهٔ نت‌نویسی برای موسیقی سنتی ایرانی ابداع کرد و قصد کرد که با استفاده از آن ردیف موسیقی ایرانی را مکتوب‌سازی کند. ابتدا به سراغ آقاحسینقلی رفت اما به توصیهٔ او نزد برادرش میرزاعبدالله رفت و ظرف مدت یک سال و نیم تمام ردیف میرزاعبدالله را نگارش کرد.

مطلب مرتبط:  بیوگرافی سیه‌نا میلر

نگارش کتاب آقاحسینقلی علینقی وزیری
سپس به نزد آقاحسینقلی بازگشت تا ردیف او را هم نگارش کند اما به خاطر خلق و خوی خاص او (که با بی‌حوصلگی همراه بود) پس از نگارش سه دستگاه از ردیف او (شورِ وسط دسته، ماهور و همایون) از این کار دست کشید. با توجه به این که وزیری در سال ۱۲۹۲ به روسیه سفر کرد، گمان می‌رود که او تنها دو سال (۱۲۹۰ تا ۱۲۹۲) روی نگارش ردیف‌ها کار کرده باشد.

دوره سه ساله علینقی وزیری
خالقی نیز عمدهٔ فعالیت‌های موسیقایی وزیری در این دوران را در سه سال منتهی به سفر اروپا توصیف می‌کند که به معنای فاصلهٔ سال‌های ۱۲۹۰ تا ۱۲۹۲ است. به گفتهٔ خالقی در این سه سال وزیری زندگی درویشانه‌ای گزیده بود و با فروش اثاث منزلش زندگی می‌گذراند. وزیری همچنین در این دوره شروع به نگارش کتابی کرد که بعدها با نام دستور تار منتشر شد. از شواهد بر می‌آید که وزیری طرح کلی این کتاب را زمانی که روی نگارش ردیف میرزاعبدالله و آقاحسینقلی کار می‌کرد، تنظیم کرده باشد. اما او این کتاب را پس از سفرش به اروپا و تحت تأثیرات تعلیماتش در آنجا تکمیل کرد. کتاب دستور تار نهایتاً در سال ۱۳۰۱ ه‍.خ در برلین منتشر گردید.

بازگشت مجدد به ارتش و سفر به روسیه علینقی وزیری
در سال ۱۲۹۲ وزیری یک بار دیگر به ارتش پیوست. این بار او مسئول تعلیم سواره‌نظام قشون قائنات شد. در همین سال دخترش «بَدرآفاق» نیز متولد شد و در ابتدا وزیری به همین دلیل از پیوستن به ارتش سر باز زد اما نهایتاً پس از دیدار با شوکت الملک (حاکم قائنات) با این امر موافقت کرد. در همان سال به پیشنهاد شوکت الملک و به همراه او به روسیه سفر کرد و در این سفر که جمعاً دو ماه طول کشید، از ترکمنستان و خراسان نیز گذر کرد و دست آخر در بیرجند ساکن شد.

دلتنگی خانواده علینقی وزیری
در این مدت او به تمرین تار نیز ادامه داد اما پس از شش ماه سکونت در بیرجند، دلتنگ خانواده شد و درخواست کرد که به تهران بازگردد. شوکت الملک به جای این کار، همسر و فرزند وی را از تهران به بیرجند آورد و وزیری تا حدود دو سال در بیرجند ماند.

جنگ جهانی اول علینقی وزیری
وزیری به واسطهٔ علاقه‌ای که به موسیقی غربی داشت مایل به سفر اروپا بود اما برنامهٔ سفرش به خاطر شروع جنگ جهانی اول لغو شد. در سال ۱۲۹۵ وزیر داخلهٔ وقت، شوکت الملک را به تهران احضار کرد و وزیری و خانواده‌اش نیز به همراه او بیرجند را ترک کردند و به تهران بازگشتند. اگر چه شوکت الملک پس از آن دوباره به بیرجند بازگشت و برای وزیری هم درخواست ارتقای درجه به سرتیپی کرده بود، اما وزیری در تهران ماند و از فعالیت‌های نظامی برای همیشه کناره گرفت تا برای تحصیل موسیقی به اروپا برود.

سفر به اروپا علینقی وزیری
در این زمان جنگ جهانی اول به تازگی تمام شده بود. تاریخ دقیق سفر وزیری به اروپا مشخص نیست اما با توجه به قرائن موجود، حدس زده می‌شود که در زمستان سال ۱۲۹۷ بوده باشد. مصطفی‌قلی بیات وزیری را در این سفر همراهی می‌کرد؛ بیات همچنین در تأمین هزینه‌های آموزش موسیقی وزیری در اروپا کمک کرد.

مدرسه عالی موسیقی پاریس و حضور علینقی وزیری
وزیری از طریق روسیه و ترکیه به اروپا رفت و در پاریس مستقر شد. در آنجا وزیری ابتدا به «مدرسه عالی موسیقی» رفت اما از آنجا که او در ۳۱ سالگی از تمام دانش‌آموزان آن مدرسه مسن‌تر بود، تنها به عنوان مستمع آزاد در کلاس‌ها شرکت کرد. در آنجا او در زمینهٔ هارمونی و کنترپوان تعلیم دید و دوره‌هایی نیز برای ویولن، پیانو و آواز گذراند. همچنین مدتی نزد پل آنتونین ویدال آهنگساز و رهبر ارکستر بنام فرانسوی دوره دید. پس از صرف سه سال در فرانسه، در سال ۱۹۲۱ میلادی او به برلین رفت و در «مدرسه عالی موسیقی» پذیرفته شد و دوره‌هایی در زمینهٔ آهنگسازی و آموزش موسیقی گذارند. مدت حضور وی در آلمان دو سال بود.

اقامت در برلین علینقی وزیری
در مدتی که وزیری در برلین بود، با گروهی از روشنفکران ایرانی آشنا شد که مجله‌ای با نام ارمغان منتشر می‌کردند. او اولین مقاله‌اش را با نام «صنایع مستظرفه» در همین مجله منتشر کرد. در همین زمان بود که او کتاب دستور تار را نیز منتشر کرد. وی تا سال ۱۳۰۲ در اروپا بود و در تیر ماه آن سال به ایران بازگشت.

تأسیس مدرسه عالی موسیقی علینقی وزیری
در اسفند ۱۳۰۲ وزیری «مدرسه عالی موسیقی» را در تهران تأسیس کرد که یک آموزش موسیقی بود. در این مدرسه مباحث نظری موسیقی ایرانی و غربی آموزش داده می‌شد و به نت‌نویسی، سلفژ، وزن‌خوانی و هارمونی توجه ویژه‌ای می‌شد. تدریس تمام مباحث توسط خود وزیری انجام می‌شد ولی برای مسائل دفتری از سلیمان سپانلو که نوازندهٔ تار بود کمک می‌گرفت. از جمله اولین شاگردان این مدرسه می‌توان به اسماعیل مهرتاش، مهدی برکشلی، حسین سنجری، حسین گل‌گلاب و عبدالعلی وزیری (برادرزادهٔ علینقی وزیری) اشاره کرد.

کلوپ موزیکال علینقی وزیری
در سال ۱۳۰۴ وزیری یک آموزشگاه تئاتر موزیکال با نام «کلوپ موزیکال» تأسیس کرد که در این کلوپ هفته‌ای یکبار با شاگردان خود کنسرت می‌داد. تعدادی از هنرمندان برجستهٔ معاصر وزیری که با دیدگاه‌های انقلابی او همسو بودند در این کلوپ عضو بودند، از جمله علی دشتی، محمد حجازی، علی‌اکبر دهخدا، سعید نفیسی، رشید یاسمی، نصرالله فلسفی و عباس اقبال. یکی از مهم‌ترین شرکت‌کنندگان در کنسرت‌های کلوپ نیز رضاخان بود که در آن دوران نخست‌وزیر احمدشاه قاجار بود، و بعدها به همین جهت از وزیری حمایت کرد. به جز اجرای موسیقی، این کلاب محلی برای سخنرانی‌های وزیری در مورد موسیقی نیز بود. شرکت در این سخنرانی‌ها برای هر دو جنس آزاد بود و مصداقی از تلاش‌های وزیری برای ترویج فعالیت‌های فرهنگ نزد زنان دانسته می‌شود.

مطلب مرتبط:  بیوگرافی جیجی حدید

کلاس دختران مدرسه عالی موسیقی علینقی وزیری
در سال ۱۳۰۵ هم کلاس دختران را در مدرسه عالی موسیقی راه‌اندازی کرد و کلوپ خانم‌ها را نیز به راه انداخت. مدتی بعد مدرسه‌های موسیقی پسران و دختران به منطقهٔ لاله‌زار تهران منتقل شدند؛ در این ساختمان جدید، مدرسه با سالن کنسرت تجهیز شده بود. در یکی از شب‌هایی که خانم‌ها کنسرت می‌دادند، آتشی بر پا شد که خسارت بسیار به بار آورد.

ریاست مدرسه موزیک علینقی وزیری
در سال ۱۳۰۷ ریاست «مدرسه موزیک» (که نزدیک شش دهه پیشتر و برای آموزش موسیقی نظامی به ارتشیان تشکیل شده بود) به وزیری محول شد و نام آن به «مدرسهٔ موسیقی دولتی» تغییر یافت. چند سال بعد این مدرسهٔ دولتی، با مدرسهٔ عالی موسیقی که خود وزیری تأسیس کرده بود (و خصوصی بود) ادغام شدند و حاصل آن یک کنسرواتوار موسیقی بود که دوره‌ای پنج‌ساله ارائه می‌کرد که در انتهای آن هنرجویان مدرکی معادل پایان تحصیلات متوسطه دریافت می‌کردند. تعدادی از برجسته‌ترین شاگردان پیشین وزیری، در این کنسرواتوار تدریس می‌کردند.

پیشنهاد برای مفاد آموزشی دوران دبستان علینقی وزیری
همچنین در همین دوران وزیری به وزیر آموزش و پرورش دولت وقت پیشنهاد کرد که تئوری موسیقی و آواز جزو مفاد آموزشی دوران دبستان قرار بگیرد؛ این پیشنهاد اگر چه بلندپروازانه بود، اما چون با دیدگاه غرب‌گرایانه رضاشاه سازگار بود مورد تأیید قرار گرفت اما نهایتاً به خاطر این که به تعداد کافی معلم برای آموزش این مباحث وجود نداشت فقط در چند مدرسه در تهران اجرا و سپس ملغی شد.

تدریس علینقی وزیری
وزیری در مدتی که مشغول به تدریس در مدارس موسیقی بود، از اجرای موسیقی خارج از کنسرت‌های کلوپ موزیکال پرهیز می‌کرد. در سال ۱۳۱۲ و در پی آن که وی از اجرای موسیقی همزمان با یک مراسم شام در دربار رضاشاه خودداری کرد، خانه‌نشین شد و به کار تحقیقی و دانشگاهی روی آورد. وزیری در همین سال رساله‌ای با عنوان «آرمونی موسیقی ربع پرده» نوشت و به واسطهٔ آن صلاحیتش برای تدریس در دانشگاه تهران تأیید شد و به تدریس در دانشسرای عالی پرداخت.

تألیف کتاب و موسسه باستان شناسی علینقی وزیری
او در این مدت کتاب‌های مختلفی در زمینهٔ عروض، تاریخ موسیقی، تلفیق شعر و موسیقی، آیین نمایش و زیبایی‌شناسی تألیف کرد. همچنین مؤسسه باستان‌شناسی را تأسیس کرد که خود نیز تا پایان فعالیت دانشگاهی‌اش رئیس آن بود.

جنگ جهانی دوم علینقی وزیری
همزمان با جنگ جهانی دوم و به حکومت رسیدن محمدرضا پهلوی، وزیری نیز مجدداً به مناسب برجسته‌ای گماشته شد. او ضمن حفظ مقام استادی دانشگاه، به ریاست اداره موسیقی کشور و «هنرستان عالی موسیقی» نیز منصوب شد و مدیریت بخش موسیقی رادیو تهران نیز به او تفویض گردید. هنرستان عالی موسیقی در هفت سال پیش از آن توسط غلامحسین مینباشیان اداره می‌شد و موسیقی ایرانی از برنامه‌های آموزشی آن حذف شده بود، اما وزیری این تغییر را واگردانی کرد و موسیقی و سازهای ایرانی را به این هنرستان بازگرداند. در سال ۱۳۲۴ او به ریاست اداره کل موسیقی کشور (در وزارت آموزش و پرورش) منصوب شد اما یک سال بعد از این منصب کنار گذاشته شد و پرویز محمود جای او را گرفت.

ضبط موسیقی و سمفونی نفت علینقی وزیری
وزیری چند صفحه گرامافون از اجراهای موسیقی خودش (به ویژه تصنیف‌ها و سرودها) را در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی برای فروش منتشر کرد. همچنین پس از ملی شدن صنعت نفت ایران در اسفند ۱۳۲۹، وزیری شروع به ساخت یک سمفونی به همین مناسب کرد که با نام «سمفونی نفت» منتشر شد. او این سمفونی را با ساز تار آهنگسازی کرد. سمفونی نفت آخرین اثر موسیقی ساختهٔ وزیری دانسته می‌شود.

بازنشستگی و مرگ علینقی وزیری
آخرین مقام دولتی وزیری ریاست شورای عالی موسیقی رادیو در سال ۱۳۴۲ بود و در سال ۱۳۴۴ از خدمات دانشگاهی نیز بازنشسته شد. در دههٔ پایانی عمرش، وزیری شاهد تحولات سیاسی ایران و وقوع انقلاب اسلامی بود اما پیش از آن که موسیقی ایران پس از انقلاب دوباره رونق بگیرد، در ۱۸ شهریور ۱۳۵۸ (۹ سپتامبر ۱۹۷۹) در سن ۹۲ سالگی در خانه‌اش در دامنهٔ رشته‌کوه البرز در شمال تهران (و یا بنا بر روایتی در بیمارستان جم تهران) درگذشت.

ابداعات، تأثیرات علینقی وزیری
وزیری اولین موسیقی‌دان ایرانی (در تاریخ معاصر) بود که برای تحصیل موسیقی به اروپا رفت و پس از بازگشتش به ایران تا مدت‌ها تنها موسیقی‌دانی بود که با تئوری موسیقی کلاسیک آشنا بود و آن را ترویج می‌داد.

اعتدال مساوی علینقی وزیری
وزیری اولین کسی بود که در موسیقی ایرانی اعتدال مساوی را معرفی کرد و ترویج داد؛ در این روش، هر اکتاو به ۲۴ ربع پرده مساوی تقسیم می‌شود. این روش امکان ایجاد هارمونی در موسیقی را فراهم می‌کرد. او این دیدگاه را اولین بار در کتاب دستور تار به طور مختصر شرح داد و سپس در کتاب موسیقی نظری به طور مفصل‌تری توضیح داد. وزیری همچنین دو علامت عَرَضی جدید برای نت‌نویسی موسیقی ایرانی ابداع کرد که آن‌ها را سُری و کُرُن نامید؛ اولی زیرایی یک نت را یک ربع پرده بالاتر می‌برد و دومی آن را یک ربع پرده پایین می‌آورد.

شاگردان علینقی وزیری
علینقی وزیری شاگردانی را تربیت کرد که چندی از آنها در موسیقی ایران نامدار گشتند، از جمله: ابوالحسن صبا، روح اله خالقی، موسی معروفی، جواد معروفی، حسین سنجری، حشمت سنجری، عبدالعلی وزیری، علی‌محمد خادم میثاق، حسینعلی ملاح و احمد فروتن راد.

بنیاد وزیری علینقی وزیری
وزیری همچنین بنیاد به نام «بنیاد وزیری» تأسیس کرد که هدف آن حفظ و انتشار آثار وزین موسیقی ایرانی از همهٔ موسیقیدان‌ها بود. این بنیاد که پس از درگذشت وزیری به فراموشی سپرده شده بود بعدها توسط کیوان ساکت احیا شد اما کماکان به دلیل نداشتن بودجه فعالیت موثری نداشت.

نقد بر علینقی وزیری
منتقدین وزیری تقریباً هم‌رأی هستند که وزیری تأثیراتی ماندگار بر موسیقی ایرانی گذاشت. محمود خوشنام، موسیقی‌شناس ایرانی، از وزیری با لفظ «نیمای موسیقی ایران» (اشاره به نیما یوشیج، خالق شعر نوی فارسی که تحولی اساسی در ادبیات فارسی ایجاد کرد) یاد کرده‌است. با این حال، دیدگاه‌های وزیری در برهه‌های زمانی مختلف مورد نکوهش منتقدان نیز قرار گرفته‌است.

مطلب مرتبط:  بیوگرافی مهدی جهانی

تقسیم گام به ۲۴ ربع پردهٔ مساوی علینقی وزیری
دیدگاه وزیری برای تقسیم گام به ۲۴ ربع پردهٔ مساوی مورد نقد بسیاری از موسیقی‌دانان معاصر او و پس از او بود. برای نمونه محمد مددپور در مقاله‌ای آن را مصداق «غربزدگی در موسیقی سنتی ایران» توصیف کرد. با این حال، برخی از موسیقی‌شناسان با اشاره به این که استفاده از اعتدال مساوی در موسیقی عربی نیز از زمان میخائیل مشاقه رو به رواج بوده‌است این انتقادها را پاسخ گفته‌اند. هرمز فرهت نیز این روش را کاملاً با موسیقی ایرانی ناسازگار نامیده‌است.

سبک متأثر از موسیقی کلاسیک اروپایی علینقی وزیری
تلاش‌های وزیری برای آموزش موسیقی به سبکی متأثر از موسیقی کلاسیک اروپایی، مورد نقد برخی از موسیقی‌دانان سنتی قرار گرفت. از جمله منتقدین سرسخت او ابوالقاسم عارف قزوینی بود که در روزنامه‌های مختلف مجموعه‌ای از مقالات علیه او نوشت. گروهی دیگر از موسیقی‌دانان سنتی نیز، که تنها با آموزش موسیقی به روش سینه به سینه و بدون استفاده از نت‌نویسی آشنا بودند، تأکید وزیری بر نت‌نویسی موسیقی ایرانی و تدقیق در مسائل نظری را مغایر با اصول آموزشی موسیقی می‌دانستند.

غلامحسین مینباشیان و نقد علینقی وزیری
یکی دیگر از منتقدان سرسخت او غلامحسین مین‌باشیان بود؛ او که از نظامیان درباری بود، برخلاف وزیری به امکانات و حمایت دولتی دسترسی داشت و از آن برای تحت فشار گذاشتن وزیری و شاگردانش (همچون ابوالحسن صبا و روح‌الله خالقی) استفاده می‌کرد؛ به گفتهٔ حسین علیزاده، مین‌باشیان در کنار گذاشته شدن وزیری از مدرسه عالی موسیقی نقش داشت.

محمدرضا لطفی و نقد علینقی وزیری
از بین موسیقی‌دانان حال حاضر ایران، محمدرضا لطفی یکی از منتقدان شاخص سبک وزیری است و در نکوهش دیدگاه او و پیروی‌های شاگردانش همچون خالقی، مطالبی را طرح کرده‌است.

خلق و خوی علینقی وزیری
برخی از افرادی که کارهای وزیری را نقد کرده‌اند، به خلق و خوی وزیری نیز اشاراتی داشته‌اند. هرمز فرهت در مدخلی که راجع به وزیری در دانشنامه ایرانیکا نوشت، او را فردی بسیار پرانرژی و منضبط توصیف کرده‌است که ورزش روزانه را حتی تا سنین پیری نیز ادامه داد. وی همچنین وزیری را دارای شخصیتی بسیار اثرگذار توصیف کرده که به فرهنگ غربی علاقه داشت و تلاش می‌کرد که ایران را از عقبگرد فرهنگی نجات دهد. روح‌الله خالقی نیز با واسطه از زبان همسر وزیری چنین نقل می‌کند که گاهی وزیری صبح پس از ورزش صبحگاهی به گوشهٔ صندوق‌خانه می‌رفت و ساز می‌زد و چنان بر ساز زدن متمرکز می‌شد که تا غروب متوجه احساس گرسنگی نمی‌شد و غذا نمی‌خورد و حتی پس از آن هم باز به تمرین تار ادامه می‌داد.

شخصیت کاریزماتیک علینقی وزیری
وزیری از نظر داشتن یک شخصیت کاریزماتیک نیز زبانزد بود. حسین علیزاده چنین می‌گوید که حضور قدرتمند وزیری بر موسیقی‌دانان که در زمان او صاحب سبک و صاحب نظر بودند نیز اثرگذار بود چنان که بر علی‌اکبر شهنازی و حتی درویش‌خان (که از استادان خود وزیری بود) نیز تأثیر گذاشت.

ازدواج علینقی وزیری
اولین ازدواج وزیری زمانی بود که او ۱۹ ساله بود. از این ازدواج تنها یک فرزند باقی ماند که دخترش «بدر آفاق» بود (متولد ۱۹۰۹ م.). بدر آفاق بعدها با حسینعلی ملاح ازدواج کرد که ده سالی از او کوچکتر بود؛ ملاح از پیروان سرسخت وزیری بود و بعداً خود تبدیل به یک موسیقی‌شناس شد. زمانی که وزیری به اروپا سفر کرد از همسرش «اختر خانم» جدا شده بود. در سال ۱۹۳۷ م. با عذرا حجازی (خواهر محمد حجازی) ازدواج کرد.

فعالیت های هنری  علینقی وزیری

آثار:
از وزیری آثار متعددی به شکل مکتوب و صوتی بر جای مانده‌است.

آثار مکتوب:
دستور تار و تعلیمات موسیقی، ۱۹۲۲ میلادی، برلین
موسیقی نظری (در سه جلد برای دورهٔ متوسطه)، ۱۳۱۳، تهران
نظری مفصل به موسیقی غربی و آکوردشناسی، ۱۳۱۳، تهران
آرمنی موسیقی ربع‌پرده‌ای، ۱۳۱۴، تهران
دستور ویولن برای دوره مقدماتی، ۱۳۱۵، تهران
دستور ویولن شامل آوازهای ایرانی، ۱۳۱۵، تهران
سرودهای مدارس «از پندهای سعدی»، ۱۳۱۶، تهران
سه پیشاهنگ، ۱۳۱۶، تهران
خواندنی‌های کودکان، ۱۳۲۶، تهران
مرال جنگل، ۱۳۲۸، تهران
زیباشناسی در هنر و طبیعت، چاپ دانشگاه تهران، ۱۳۲۹
زیباشناسی تحلیلی اثر پی یر گاستالا، ترجمه توسط وزیری، چاپ دانشگاه تهران، ۱۳۲۶
تاریخ عمومی هنرهای مصور، چاپ دانشگاه تهران، ۱۳۴۶

سخنرانی‌ها:
علاوه بر آثار فوق، مجموعه‌ای از سخنرانی‌های وزیری در زمینه هنر و زیباشناسی توسط سعید نفیسی جمع‌آوری و در قالب کتابچه‌ای به نام «در عالم موسیقی و صنعت» در سال ۱۳۰۳ یا ۱۳۰۴ منتشر شد.

آثار صوتی:
آثار بدون خواننده (شامل مارش ظفر، مارش لشکر جنوب، مارش ایران، مارش اصفهان بندباز، دخترک ژولیده، ژیمناستیک موزیکال، حاضرباش، رقص دختر من، والس دو نامزد، سمفونی شوم، سمفونی نفت)
سرودها (از جمله سرود ورزشکاران، سرود ای وطن، سرود پاینده ایران، مارش حرکت، سرود مهر ایران، سرود خاک ایران، و چند سرود برای مدارس)
ترانه‌ها (شامل وصال دوست، حسن عهد، اهل دل، کنار گلزار، اسرار عشق، موسم گل، راه وصال، صحبت دل، بهار، سوز من، بسته دام، ره عشق، پاداش، جدایی، دو بلبل)
ترانه‌های کودکانه (شامل گنجشک محبوس، کودک یتیم، مادر، تاتی تاتی)
آثار غنایی (شامل خریدار تو، گوشه نشین، شکایت نی، نیم شب، دلتنگ، دو عاشق، ناامید، و چند اثر دیگر روی اشعاری از سعدی، مولوی، حافظ و حسین گل‌گلاب)

آثار نمایشی:
اپرت گلرخ
اپرت شوهر بدگمان
اپرت دایی کچل
آثار درام (شامل دختر ناکام، جدایی، کودک یتیم)
نمایشنامه‌ها (شامل تشک پر قو، خانم خوابند)
پانتومیم‌ها (دزدی بوسه و لاسی‌ها)

عکس ها و تصاویر اینستاگرامی بیوگرافی علینقی وزیری
5/5 - (2 امتیاز)
0
برچسب ها :

دیدگاه شما

بدون دیدگاه