مجله اینترنتی استاربینو

بیوگرافی لوکا تونی به همراه داستان زندگی شخصی و عکس های اینستاگرامی

لوکا تونی (به ایتالیایی: Luca Toni) (زاده ۲۶ می ۱۹۷۷ در مودنا) بازیکن فوتبال ایتالیایی و بهترین گلزن تیم ملی فوتبال ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ است.

زندگینامه لوکا تونی

فعالیت ورزشی

او توانست در سن ۳۸ سالگی در فصل ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ با ۲۲ گل مشترک با ایکاردی مهاجم اینتر میلان آقای گل سری آ شود. وی در ۴۷ بازی ملی‌اش ۱۶ گل زده است و با تیم ملی ایتالیا قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶ شد. لوکا تونی سابقه پوشیدن پیراهن تیم‌های پالرمو، یوونتوس، رم، فیورنتینا، النصر امارات، هلاس ورونا و بایرن مونیخ را دارد. او دو بار آقای گل سری‌آ و یک با نیز اقایه گل بوندسلیگا با پیراهن بایرن مونیخ شده‌است و از بهترین گازنان تاریخ سری آ می‌باشد . وی در سن ۳۹ سالگی از فوتبال خداحافظی کرد.

رده باشگاهی

مودنا
امپولی
ترویسو
ویچنزا
برشا
پالرمو
فیورنتینا
بایرن مونیخ
بایرن مونیخ دو
آ.اس. رم (قرضی)
جنوا
یوونتوس
النصر امارات
فیورنتینا
هلاس ورونا

شروع فوتبال

با پیراهن راه راه زرد و آبی اش برابر تماشاگران تعظیم کرد و به زحمت جلوی سرازیر شدن اشک هایش را گرفت. آنهایی که روی سکوها بودند برایش دست زدند. هم طرفداران ورونای قعرنشین و سقوط کرده و هم طرفداران یوونتوس صدرنشین و قهرمان. او در آخرین حضورش در میدان طی پیروزی ۱-۲ با ضربه پنالتی چیپ دروازه یووه قهرمان را پس از ۲۵ برد و یک تساوی گشوده بود. او آخرین پرده زندگی حرفه ای اش را هم خاطره انگیز کرده بود. او لوکا تونی می رفت تا به تاریخ بپیوندد.

همان مهاجمی که او را با شادی کردن های یگانه اش پس از گشودن دروازه ها به یاد خواهیم آورد. با نگاه کردن به هم تیمی هایش و چرخاندن دست راستش برابر گوش که گویی می گفت “… دیدی چی کار کردم؟ دیدی؟”

تکنیک والا نداشت!

منتقدانش می گفتند تکنیک والایی ندارد و مهاجم کاملی نیست، ولی یکی از آن مهاجمان نوک سنتی بود که نسل شان رو به انقراض گذاشته است. حرکت دائمی او در محوطه جریمه حریف کارساز بود و ضربه های تمام کننده اش غیر منتظره. چنان که ۱۶ گلی که برای تیم ملی ایتالیا به ثمر رساند از درون محوطه جریمه زده شدند.

هرچند راست پا بود ولی با پای چپ هم گل می زد و در نبردهای هوایی با تکیه به قدرت جسمی بالایش پیروز می شد. ۷ گل ملی او با ضربه سر به ثمر رسیدند. می توانست پاس های رو به عقب برای نواخته شدن شوت فرصت های خوبی مهیا سازد. می توانست طی درگیری های حریفان را به اعمال خطا وادار سازد و ضربات پنالتی بگیرد. به همه این ها آمادگی جسمی اش را بیفزایید. چیزی که او را آن طی بیش از دو دهه آن بالا نگاه داشت.

نکته طعنه آمیز لوکا تونی این بود که خیلی دیر وارد بازی بزرگان شد. وقتی اولین بازی اش را در سری آ برای ویچنزو انجام داد ۲۲ ساله بود و وقتی برای نخستین بار راهی تیم ملی شد ۲۷ ساله! سال ۲۰۰۴ بود که مارچلو لیپی او را به تیم ملی ایتالیا دعوت کرد. او در جام جهانی ۲۰۰۶ پیراهن شماره ۹ را گرفت. در یک چهارم نهایی دو گل به اوکراین زد و در فینال برابر فرانسه تیر دروازه را با ضربه سر لرزاند و یک گلش هم مردود اعلام شد. او سرانجام قهرمان جهان شد، ولی همیشه به نظر می رسید با زمان در حال مبارزه است و باید با جوان تر از خودش رقابت کند.

وقتی در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ بیش از ۳۰ گل در سری آ با پیراهن فیورنتینا زد رکورد ۴۷ ساله آنتونیو آنجلیلو در میلان را شکست.

۳۱ گل در یک فصل!

زدن ۳۱ گل در ۳۸ بازی یعنی اولین ایتالیایی که کفش طلا را به چنگ آورد. وقتی در ۲۰۰۷ راهی باواریا شد او را کنار فرانک ریبری به عنوان بازیکنان جدید تیم معرفی کردند. او در فصل اولش در بایرن مونیخ طی فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۷ تعداد ۳۹ گل در ۴۹ بازی زد و در بوندسلیگا و رقابت های اروپایی آن بالا ایستاد. او جووانی البر و روی ماکای را کنار زد تا بهترین گلزن خارجی بایرن طی یک فصل شود. در ۳۵ سالگی به ورونای کوچک پیوست و پارسال در ۱۵-۲۰۱۴ که ۲۲ گل در سری آ برای ورونا زد تا کنار مائورو ایکاردی ۲۲ ساله بهترین گلزن سری آ شود. ۳۷ ساله شده بود، بله ۳۷ ساله.

او حالا پس از فقط سه فصل با ۴۸ گل بهترین گلزن ورونا در سری آ شده است. ۸ گل بیشتر از امیلیانو ماکتی.

می گفت همیشه خانه به دوش بوده است. همیشه با یکی دو چمدان زندگی کرده است. او طی بیست و دو سال پیراهن پانزده باشگاه را بر تن کرد و طی پنج سال اول زندگی حرفه ای اش شش بار باشگاهش را عوض کرد که رکوردی به شمار می رفت. سال ۲۰۰۶ از مودنا جدا شد و به امپولی رفت و بعد به فیورنزولا، لادیجیانی، ترویسو و ویچنزو تا سرانجام سال ۲۰۰۱ در ویچنزا کنار پپ گواردیولا بازی کند. باشگاه های بعدی با اهمیت تر بودند: فیورنتینا، بایرن مونیخ، رم، جنوا، یوونتوس، النصر، دو باره فیورنتینا و سرانجام ورونا. ولی با ۳۲۴ گل در ۷۰۵ بازی کارنامه درخشانی را بر جای گذاشت.

سال ۲۰۱۲

سال ۲۰۱۲ تصور کردیم کفش ها را آویخته است. دورانی که برای زمان کوتاهی به میدان نرفت تا کنار همسر و فرزند تازه به دنیا آمده اش باشد. ولی بازگشت و جمله “…. دنبال توپ دویدن و گل زدن و رنج کشیدن همه زندگی ام بوده است” را بر زبان راند. او ماند و چهار فصل دیگر به میدان رفت تا به گذر زمان دهن کجی کند. رفتن لوکا تونی خداحافظی با یکی از آن مهاجمانی بود که تعدادشان کم شده و کم تر.

در فوتبالی که مهاجمان باید اولین مدافعان تیم باشند و پرسینگ بالا یکی از ملزومات مهاجم بودن شده جای چندانی برای بازیکنانی مثل او باز نمانده است. به همین دلیل گازتا دلو اسپورت او را “آخرین مهاجم نوک بزرگ ایتالیایی” خواند.

عکس های اینستاگرامی بیوگرافی لوکا تونی