بیوگرافی جعفر مختاریفر
بیوگرافی جعفر مختاریفر به همراه داستان زندگی شخصی و عکس های اینستاگرامی
جعفر مختاریفر از بازیکنان سرشناس دهه شصت و اوایل دهه هفتاد تیم استقلال و تیم ملی است.
زندگینامه جعفر مختاریفر
فعالیت ورزشی
او فوتبال را از زمینهای خاکی جوادیه آغاز کرد و سپس به تیمهای مهرنور و دارایی پیوست. او در سال ۱۳۶۲ مورد توجه منصور پورحیدری مربی وقت استقلال قرار گرفت و به استقلال آمد و پس از آن مراحل موفقیت را یکی یکی طی کرد.
او در نیمه نهایی جام باشگاههای تهران در سال ۱۳۶۴، دروازه هما را گشود و استقلال را به فینال مسابقات رساند.
او در سالهای ۶۷ و۶۸ کاپیتان استقلال تهران بود. مصدومیت او از ناحیه زانو در سال ۶۸ در یک بازی ملی باعث شد او مدت زیادی از میادین فوتبال دور بماند. مختاریفر همچنین نقش اساسی در قهرمانی استقلال در جام باشگاههای آسیا در سال ۱۳۷۰ داشت. علیرضا منصوریان او را یکی از تکنیکیترین بازیکنان تاریخ استقلال میخواند.
از جمله گلهای معروف مختاریفر گلی بود که او در دربی سال ۱۳۶۷ به پرسپولیس زد و بازی را به تساوی کشاند.
مختاری فر همچنین حدود ۵۰ بازی برای تیم ملی فوتبال ایران انجام داد.
در روز ۹ تیر ماه سال ۱۳۸۴ در حالی که جعفر مختاریفر ۴۷ ساله شده بود و ۱۴ سال از زمان دوریاش از استقلال گذشته بود همراه عباس سرخاب ۳۹ ساله از فوتبال خداحافظی کردند. مسابقه خداحافظی آنها در برابر تیم سائوپولو از برزیل برگزار شد. در این مسابقه مختاریفر ۱۵ دقیقه در زمین بود.
محو شدن از فوتبال
وی می گوید:
اصلا آن سالها تیمی داشتیم که کولاک کرده بود. جنوب میرفتیم ۴-۵ تا میزدیم. شمال هم همینطور. واقعا تیممان رویایی بود. یادش بخیر. من تمام تلاشم را کردم یادم هست از سال ۶۱ آمدم استقلال و تا سال ۷۰ در این تیم بودم. عمرم را در این تیم گذاشتم و سالهای خوبی داشتم. هم قهرمانی آسیا را گرفتم و هم نایب قهرمانی قاره شدیم. بعد هم که مرا نخواستند. باز هم میگویم رفتنم دست خودم نبود. راستش برای همین چیزهاست که آمدهام یک گوشه برای اینکه کسی حرفهایم را درک نمیکند. اینطوری راحتم. مینشینم توی لاک خودم و زندگی میکنم.
این هم شانس ما بود. شرایط کشور طوری رقم خورد که چاره دیگری نداشتیم. بالاخره انقلاب که شد بلافاصله وارد جنگ شدیم. فوتبال به فراموشی سپرده شد. شرایط کشور فرق کرده بود. این فقط برای من نبود، همه همنسلان من این شرایط را تجربه کردند. زمان جنگ ما مسابقات آسیایی و جهانی را یکی پس از دیگری انصراف میدادیم برای اینکه میگفتند اولویت با جنگ است و درست میگفتند. در حقیقت در دوران جنگ سه دوره مسابقات آسیایی و جهانی را از دست دادیم. این خودش میشود ۶ تا ۸ سال. تازه بعد از آن من حدود ۹ یا ۱۰سال در تیم ملی بازی کردم و اگر جنگ و انصراف از مسابقات اتفاق نمیافتاد دوران بازی من در تیم ملی به ۱۵سال میرسید.
دیدگاه شما