بیوگرافی یدالله کارگرپیشه

بیوگرافی یدالله کارگرپیشه به همراه داستان زندگی شخصی و عکس های اینستاگرامی
یدالله کارگرپیشه (زاده سال ۱۳۲۳ در ارومیه) بازیکن سابق تیم ملی والیبال ایران و مربی والیبال اهل ایران است.
زندگینامه یدالله کارگرپیشه
فعالیت ورزشی بیوگرافی یدالله کارگرپیشه
وی والیبال را از سن ۱۶ سالگی آغاز کرد و در ابتدا بعضویت تیم شاهین رضائیه در آمد و در همان اولین سال حضور بهمراه همین تیم قهرمان مسابقات باشگاهی رضائیه گشت. کارگرپیشه در سال ۱۳۴۶ بعضویت تیم ملی ایران در آمد و در ۱۲ سال در زمره بهترینهای ایران صاحب جرسی تیم ملی بود. وی چهار سال نیز به عنوان کاپیتان تیم ملی در تیم حضور داشت.
وی در سال ۱۳۵۸ از تیم ملی کناره گرفت و بعدها وارد عرصه مربیگری شد. يدالله كارگر پيشه با توجه به دوران بازيگري اش٦٤بازي ملي دارد. يدالله كارگر پيشه دليل پوشيدن پيراهن شماره چهار را علاقه به محمد عقيق بيان كرده است. وی در اولین دوره لیگ والیبال کشور به همراه تیم پاس رضاییه شرکت داشت. يدالله كارگر پيشه يكي از وفادارترين بازيكنان واليبال اورميه هست زيرا كه تمام دوران بازيگري و مربيگري خويش را در زادگاهش گذراند و با همه ي كاستي ها ساخت. در واقع يدالله كارگر پيشه را ميتوان مظهر ورزش اورميه شناخت.
بخش هایی از مصاحبه
متولد چه سالی هستید و والیبال را از چه زمانی آغاز کردید؟
من متولد ۱۳۲۳ هستم و والیبال را از ۱۴ یا ۱۵ سالگی از کوچههای اورمیه آغاز کردم. آن زمان باشگاه شاهین بود که میدانهای خاکی داشت و والیبال من از این میدانها بود که شکل بهتری گرفت. پرویز رضایی که اکنون در کانادا به سر میبرد، الگوی من بود و در پیشرفت من کمک زیادی کرد. پس از مدتی، به تیم شهر دعوت شدم؛ آن زمان به این شکل نبود که سالن باشد یا امکانات خاصی حاضر باشد، بلکه برای تمرین به حیاط یکی از مدارس میرفتیم. حدود ۱۷ سال داشتم که به مسابقات استانی رفتیم.
قهرمانی کشور
در سال ۱۳۴۳ مسابقات آموزشگاهی قهرمانی کشور در اورمیه برگزار شد، در این دوره بود که من نوع جدید پرش و سبک بازی را از تیمهای شرکتکننده یاد گرفتم و این شیوه را بسیار تمرین کردم و پس از مدت اندکی به خوبی آن را اجرا کردم. در سال ۱۳۴۴ یک دوره المپیاد قهرمانی کشور در تهران برگزار شد که والیبال هم یکی از رشتههای المپیاد بود و ما هم در آن شرکت کردیم؛ با اینکه تیم ما موفقیتی در المپیاد کسب نکرد، اما بازی من را پسندیدند؛ من نسبت به تمام همتیمیهایم سن کمتری داشتم و آنها بسیار از بازی من تعریف کردند.
در این المپیاد از بازی تیمهای خوب مثل تبریز یاد گرفتیم و با انگیزه زیاد آمدیم در اورمیه اجرایشان کردیم. من بازی محمد عقیق در تیم اصفهان را پسندیدم و شیوه بازی او را در اورمیه تمرین کردم. در سال ۱۳۴۵ که والیبال من به سطح قابل قبولی رسیده بود، به مسابقات قهرمانی کشور در بروجرد رفتیم و من بازیهای بسیار خوبی انجام دادم و تیممان هم جزو چهار تیم شد. آنجا بود که مربی تیم ملی بازی مرا دید و در این سال به تیم ملی پیوستم و کمکم جاپای خودم را محکم کردم. سپس در بازیهای آسیایی و جهانی همراه تیم ملی بودم. چهار سال کاپیتان تیم ملی بودم و در همین دوره در بازیهای آسیایی تهران شرکت کردیم.
– شما اولین اورمیهای بودید که کاپیتان تیم ملی شدید …
نه تنها اولین اورمیهای، بلکه اولین شهرستانی بودم که کاپیتان میشدم. پس از من هم خواهرزاده من، ساسان خداپرست در ۲۳ سالگی کاپیتان تیم ملی شد.
– الان هم که سعید معروف سومین کاپیتان اورمیهای والیبال ایران است.
بله؛ سعید هم افتخار شهر و هم کشور ماست. سعید از لحاظ اخلاقی و رفتاری هم خوب است و از هر لحاظ قابل احترام است.
– در بازیهای آسیایی ۵۴، شما به همراه عزیز پرتوی و محمود محب، مثلث اورمیهای در تیم ملی تشکیل داده بودید. ارکان اصلی تیم ملی اورمیهای بودند؟
نمیشود گفت ارکان تیم ملی، چون والیبال بازی دو یا سه نفر نیست و ۱۲ نفره است. اما سهم اورمیه زیاد بود، به شکلی که حداقل یک یا دو نفر از ما همیشه در داخل میدان بودند و کاپیتان تیم هم اورمیهای بود.
– چه سالی از بازی کردن کنار کشیدید؟
سال ۱۳۵۸ از تیم ملی کناره گرفتم و همان سال هم از من خواستند مربی تیم ملی شوم و بازی خداحافظی هم انجام ندادم، چرا که دوست نداشتم بازی خداحافظی داشته باشم. در سال ۱۳۶۳ هم بدون بازی خداحافظی از تیم اورمیه کنار کشیدم. از ۲۷ سالگی به اجبار وارد مربیگری شدم و تا امروز در این سمت مشغول بودم.
– مهمترین افتخاراتتان در زمان بازی چیست؟
در دوران بازی خودم، به مقام چهارم آسیا رسیدیم که در آن زمان با توجه به قدرت تیمهای ژاپن، کرهجنوبی و چین، مقام چهارم بهترین جایگاه ممکن بود.
– در دوران مربیگری چطور؟
هر دو دوره مربیگری من در تیم ملی زمان حوادث
مختلف بود. بعد از انقلاب و در سال ۱۳۵۸، من تیم
ملی را به مسابقات بحرین بردم، در حالی که چند
سال بود بازیکنانمان هیچ تمرینی نکرده بودند. یک
بار هم در سال ۱۳۶۶ و بعد از جنگ هشت ساله،
تیم ملی را به کرهجنوبی بردیم و بدون هیچ تمرینی،
جزو هشت تیم برتر شدیم.
من علاوه بر دو دوره سرمربیگری تیم ملی بزرگ
سالان، یک دوره سرمربی تیم ملی جوانان و یک
دوره سرمربی تیم ملی امید هم بودم.
عکس های اینستاگرامی بیوگرافی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
- عکس های اینستاگرامی یدالله کارگرپیشه
دیدگاه شما